آنگاه که غرور کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری
می خواهم بدانم،
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟

گاهی دلتنگ میشوم،
دلتنگتر از همه دلتنگیها
گوشه ای مینشینم و حسرتهارا میشمارم
باختن هاوصدای شکستن هارا
نمیدانم من کدام امیدرا ناامید کردم
وکدام خواهش را نشنیدم
وبه کدام دلتنگ خندیدم
که اکنون چنین تنهایم

نادیده گرفته ای تپش های قلبم را از آن لحظه که رفتی

آرامش هم رخت بر بست از من از تمام من

میبینی خدا،ضعیف تر و ذلیل تر از آنم که فکرش را می کردم

من قدرت این تحمل را ندارم

من نیستم ، نمی توانم ،کم آورده ام

آغوشت را می خواهم خدا ،من همیشه شکست خورده توام خدا

چرا همیشه تا قبل از شروع تمام می شود

این چه طلسمی ست :خدا کور کند چشمان حسودی را که

چشم می زند ،همه دنیای مرا

رفتیم و ازاین رفتن تو را بخشید بسیار آزادی

قلب توبر رفتن ما خندید

آن تازه رس ،نوبر گر حالمو پرسید:

بگو :که من شکر خدا گفتم زثوابت

                   تو پیشکش و قصه ماهم بسلامت

 23/9/91

دیده ای وقتی که باران می زند

آسمان شب ،سیاه وکبود می شود

جوی ها ،پر آب می شوند

غبار کوچه ها پاک می شوند

دیده ای تاکنون چه زود

تا شروع می کنی آغاز را،دیر می شود

حوصله کن تا برایت بگویم

با دیدن ابر های سیاه ،

تمام وجودم ،پر از آه می شود

گرمی وجودت را بیاور

تا بدانی ،لحظاتم بی تو تباه می شود

عشق یعنی ٬مستی و دیوانگی/عشق یعنی با جهان بیگانگی/عشق یعنی شب نخفتن تا سحر

عشق یعنی سجده ها با چشم تر/عشق یعنی سر به دار آویختن/عشق یعنی اشک حسرت ریختن

عشق یعنی سوختن و ساختن/عشق یعنی زندگی را باختن/عشق یعنی دیده بر در دوختن/

عشق یعنی در فراقش سوختن/ عشق یعنی انتظار و انتظار/عشق یعنی هر چه دیدن عکس یار

عشق یعنی شاعری دل سوخته/عشق یعنی آتشی افروخته/عشق یعنی با گلی گفتن سخن

عشق یعنی خون لاله بر چمن/عشق یعنی یک شقایق...

اشک ،امانم را بریده...

به فریاد چشمان بارانیم نرسی...

دامان گیر خواهد شد...

این قلم که خود را بر روی کاغذ می زند...

عِطِر تو می دهد...

چه کنم ،در فضایی که فقط ...

یادت، عِطرت،نامت هست و

خود خیالی شده ای در وصف حیاتم...

خدایا! خدایا!

گر به فریادم نرسی به که پناه برم ؟چه کنم؟

مگر نه اینکه تو پناه ، از راه جا ماندگانی

آنکه می خواست بعد تو پناه وتکیه گاهم باشد...

رهایم کرد و رفت،من ماندم وخاطرات...

گفته بود:بعد من با یاد من افسوس می ماند بجا

رفت ویادگار رفتنش،افسوس شد برایم...

گفتی:می روی جمکران...

تورا به خدای مَهدی، سفارشی دارم برایت...

بگو به آقا منتظرم، منتظر جوابم...

او که درد سخت انتظار را چشیده،تورا به منتظرت خواهد رساند...

دلم این گواهی را می دهد،تو خواهی آمد!خواهی آمد...

وجاده تلخ فراق، همچون ساحل تشنه به دریا باز خواهد رسید...

منتظرت می مانم...
14/4/1391ساعت-2:00نیمه شب