پس از اَفرینش اَدم خدا گفت به او: نازنینم اَدم....
                                                              با تو رازی دارم !..
                                                                                    اندکی پیشتر اَی ..
اَدم اَرام و نجیب ، اَمد پیش !!.
                                     ... زیر چشمی به خدا می نگریست !..
                           محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست .
نازنینم اَدم!!. ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!..
                                                             یاد من باش ... که بس تنهایم !!.
بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !!
                                              به خدا گفت :
                                                            من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ...
                                             به اندازه عرش ..نه ....نه
                من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !!
اَدم ،.. کوله اش را بر داشت
                               خسته و سخت قدم بر می داشت !...
                                                                   راهی ظلمت پر شور زمین ..
زیر لبهای خدا باز شنید ،...
                             نازنینم اَدم !... نه به اندازه ی تنهایی من ...
                                                نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !...
                 که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!!!