از سکـــوتــم بتـــرس ...!

ندارد... 

بیقــراری هــایــم

پـاییـــز می خــواهــد و چشــم هـای عاشقـتــــ را

نگــاهــت را از مــن نگیـــر

ایـن پاییـــز را عاشقـــم بـاش لطفــــاً !

کاش دنیا یکبار هم که شده

بازیش را به ما می باخت مگر چه لذتی دارد

این بردهای تکراری برایش؟!

گاهی وقت ها با خودم می گویم کاش می شد از روی دست خدا تقلب کرد و فقط یک ذره از فردا را دید.

 همان روزهایی که می مانم میان رفتن و ماندن، گفتن و نگفتن، صبر کردن یا نکردن.

چه بلاتکلیفی تلخی می شود زندگی گاهی.

 میان این همه علامت سوال که هر روز جلویم سبز می شوند. معطل می مانم که با این عقل ناقصم چه کنم. من که همه چیز را نمی دانم. هیچ کس نمی داند.

ترس از اشتباه همه وجودم را می گیرد. آن وقت است که دلم می خواهد شبی نصفه شبی آرام در اتاق خدا را باز کنم. پاورچین پاورچین بروم و دفترچه یادداشت هایش را از روی تاقچه بردارم.

نمی دانم، خدا که فقط مال ما نیست. شاید اصلاً کتاب قطوری باشد. نگاهی به آن کنم و با خیال راحت قدم بعدی زندگی ام را بردارم. چه خیال محالی است اما! بهتر است جای این همه ای کاش و اما و اگر، سرم به کار خودم باشد و با امید به فردای بهتر و لبخند رضایت خدا، تصمیم آخر را بگیرم و جلو بروم.

 نشستن و کاسه چه کنم به دست گرفتن تا الان درد چه کسی را دوا کرده که من نفر دوم باشم؟ پدر همیشه می گفت: تنها درد مشترک همه آدم ها ندانستن است.

و زندگی، هنر کنار آمدن با ندانستن ها است. تکلیف هر کس را خودش روشن می کند.

حرف های ما هنوز نا تمام

تا نگاه می کنی:

وقت رفتن است

باز هم همان حکایت همیشگی!

پیش از انکه باخبر شوی

لحظه ی عزیمت تو نا گذیر میشود

آی...

ای دریغ و حسرت همیشگی!

ناگهان...

چقدر زود دیر می شود!

دوستان،رفقا،عزیزان...

سفری دارم ...

اگربرنگشتم حلالم کنید مخصوصااگرسوء تفاهمی درنگاره هایم بود

مرابه نگاه مهربانتان عفوبفرمایید...

سخت است ولی،همیشه زوددیرمیشود....بدرود...یاعلی930618